Прасторава-Часавыя магчымасці

Рэчаіснасць у яе прасторава-часавых каардынатах кожным ві­дам мас­­тацтва засвойваецца па-рознаму. Так, жывапіс і скульп­тура па­каз­ваюць прадметы ў статыцы, вылучаючы на першы план іх прас­торавыя аб­рысы і прапорцыі.

Мастацкая ж літаратура (у гэтых адносінах да яе блізкія тэатр і кіно) узнаў­ляе пераважна такія жыццёвыя працэсы, якія праця­каюць у часе, г. зн. чалавечую жыццядзейнасць, што звязана з лан­цуж­ком пера­жы­ван­няў, думак, намераў, учынкаў, падзей. На да­дзе­ную асаблівасць і спе­цы­фі­ку слоўнага мастацтва адным з першых звяр­­нуў увагу Лесінг. Імк­нен­не літаратуры да адлюстравання жыц­цё­вых працэсаў ён тлумачыў ча­са­вай працягласцю чалавечага маў­лен­ня [40].

Пры гэтым пісьменнік не звязаны з неабходнасцю адлюст­роў­ваць бя­гучы час літаральна і непасрэдна, як гэта, напрыклад, улас­ці­ва тэат­раль­най пастаноўцы, дзе сцэнічны і рэальны час у межах ад­на­го дзеяння (ак­та) павінны абавязкова супадаць. У літаратурным тво­ры могуць быць да­­дзены старанныя, падрабязныя ха­рак­та­рыс­ты­кі якога-небудзь пра­меж­ку часу. Даволі часта пісьменнік, на­ад­ва­рот, дае надзвычай кампактныя ха­рактарыстыкі дзейсных пра­меж­каў часу. Такім чынам, пісьменнікі мо­гуць ці «расцягваць», ці, на­ад­ва­рот, «сціскаць» час дзеяння.

У перадачы прасторавых адносін літаратура пэўным чынам прай­грае мастацтвам, якія валодаюць выяўленчасцю. Лесінг сцвяр­джаў, што прад­меты, якія суіснуюць побач, павінны адлюстроў­вац­ца галоўным чы­нам такімі відамі мастацтва, як жывапіс і скульп­ту­ра. Пры гэтым ён пад­крэс­ліваў, што апісанні нерухомых прадметаў у лі­таратурных творах не па­вінны вылучацца на першы план: «Тое, што вока ахоплівае адразу, паэт павінен паказваць нам марудна, па част­ках, і нярэдка здараецца так, што пры ўспрыманні апошняй част­кі мы ўжо зусім забываем аб пер­шай» [41]. У «Лаакаоне» ад­зна­ча­ец­ца, што вялікія паэты пазбягаюць пад­ра­бяз­ных апісанняў і імк­нуц­ца замяніць іх узнаўленнем падзей. У якасці прык­ладу пры­во­дзіц­ца факт з «Іліяды», дзе Гамер не малюе (вядома, сло­ва­мі) шчыт Ахі­ла, а распавядае, як ён быў выкаваны Гефестам.

Прыведзеныя меркаванні Лесінга ў многім пацвярджаюцца во­­пы­там слоўнага мастацтва наступных эпох. Таленавітыя пісь­мен­­ні­кі пры па­казе асяроддзя, у якім знаходзяцца і дзейнічаюць пер­­са­на­жы, ста­ра­юц­ца пераадолець статычнасць. Так, напрыклад, ма­­лю­ючы карціны пры­ро­ды, яны паказваюць іх у пэўнай ды­наміцы, раз­віц­ці (успомнім раніцу ў тур­генеўскім «Лесе і стэпе»; альбо паказ гэ­тага ж часу сутак Мележам у «Палескай хроніцы», ка­лі ён знаё­міць чытача з Куранямі і штодзённымі турботамі жы­ха­роў гэтай вёс­кі).

Там, дзе ідзе просты пералік прадметаў, мастак рызыкуе ака­зац­ца ма­натонным і невыразным.

У мастацкім засваенні прасторы літаратура валодае, аднак, і пе­ра­ва­га­мі, у параўнанні са скульптурай і жывапісам. Пісьменнік мо­жа з не­аб­ме­жаванай хуткасцю пераходзіць ад адной карціны да дру­гой, лёгка пе­ра­носячы чытача ў розныя месцы.