І творчай дзейнасці людзей

Мастацтва як адна з форм сацыяльнай свядомасці, галін куль­ту­ры і твор­чай дзейнасці людзей знаходзіцца ў цесных узаема­су­вя­зях з іншымі па­добнымі з’явамі ў грамадстве — філасо­фіяй, на­ву­кай, этыкай і ма­рал­лю, міфалогіяй, рэлігіяй.

Цесныя ўзаемадачыненні ў мастацтва з філасофіяй. Яны су­да­кра­на­юц­ца на працягу ўсяго гістарычнага шляху развіцця мас­тац­тва. Фі­ла­соф­ская праблема сэнсу жыцця стала галоўным ма­тывам вя­лікай колькасці тво­раў мастацтва, і асабліва літаратуры. У мно­гім філасофская праблема ўза­емаадносін асобы і грамадства, вы­рашэння сацыяльных су­пя­рэч­на­сцей — таксама вечная тэма су­свет­нага мастацтва. Шэраг твораў ста­ра­жыт­най філасофскай думкі (на­прыклад, «Пір», «Іон», «Гіпій Большы» Пла­­тона), будучы філа­соф­скімі трактатамі, у якіх аб­мяркоўваюцца важ­ней­шыя праблемы быц­ця, пазнання, творчасці, маралі, па сваёй плас­тыч­на­сці, вы­раз­нас­ці, вобразнасці выкла­дання з’яўляюцца вельмі блізкімі да тво­раў мас­тацтва.

Часта мастацкія творы выступаюць у якасці важнейшых да­ку­мен­таў для навуковага аналізу і абагульненняў. Так, напрык­лад, «Ілія­да» і «Ады­сея» выкарыстоўваюцца навукай у якасці крыніцы для вывучэння над­звы­чай аддаленага ад нас па часе ан­тычнага гра­мад­ства. Творы вялікага фран­цузскага пісьменніка А. Бальзака ня­суць у сабе багаты матэрыял для вывучэння эканомікі, палітычных і пра­вавых адносін Францыі пер­шай паловы ХІХ ст. Творчасць Л. Тал­стога У. Ленін назваў «люстэркам» рус­кай рэва­люцыі».

Міфалагічныя матывы, сюжэты, вобразы практычна ўвесь час пры­сут­нічаюць у мастацтве, ўвайшоўшы ў яго творы на самых ран­ніх ста­ды­ях развіцця самога мастацтва. У прынцыпе мастацтва вы­рас­ла з мі­фа­ло­гіі. У апошнія часы ў мастацтве ўзрасла цікавасць да мі­фалогіі. Калі браць уласна мастацкую літаратуру, то аб гэтым свед­чаць творы Х. Бор­хе­са, Г. Маркеса, Ч. Айтматава і інш. пісь­мен­нікаў [37].

Яркія і змястоўна насычаныя рэлігійныя сюжэты (як правіла, біб­­лей­скія) сталі тэматычнай асновай многіх твораў выяўленчага мас­тацтва, лі­таратуры, музыкі і г. д.

Цесныя сувязі і кантакты мастацтва з навукай, філасофіяй, эты­кай і ма­раллю, міфалогіяй, рэлігіяй — гэта толькі адзін з ас­пек­таў праб­лемы яго ўзаемадачыненняў з формамі грамадскай свя­до­мас­ці, галінамі куль­ту­ры і творчай дзейнасці людзей.

Месца, роля, значэнне мастацтва ў розных сацыяльна-гіс­та­рыч­ных сі­туацыях разумеліся па-рознаму. Неаднойчы ат­рымліваў рас­паў­сю­джан­не погляд, згодна з якім мастацтва — гэта з’ява за­леж­ная, пад­на­ча­ле­ная, службовая: у адносінах да дзяр­жавы (эстэ­ты­ка Платона), да рэлігіі і ма­ралі (сярэднявечча), да данасці розуму (ра­цыяналізм класіцызму і Ас­ветніцтва), да наву­ковага пазнання (па­зітывісцкая эстэтыка), да афі­цый­най палітычнай ідэалогіі (апош­няе мела месца ў СССР, і асабліва моц­на ў 1930–1950-я гг.). Наўрад ці ёсць неабходнасць даказваць аднаба­ко­васць і гістарычную вы­чар­­панасць падобных уяўленняў, якія цяпер успры­маюцца як даг­ма­тыч­на вузкія і варожыя мастацкай культуры. З ця­гам часу ста­на­ві­ла­ся ўсё ясней, што мастацтва ва­лодае незалежнасцю (ня­хай сабе і ад­нос­най) ад іншых з’яў грамадскага і асабовага жыцця, што яно мае сваё, асаблівае пры­значэнне.

Унікальнасць, самакаштоўнасць і свабода мастацтва былі дэк­ла­ра­ва­ны нямецкай эстэтыкай рубяжа ХVІІІ–ХІХ стст. (І. Кант, іен­скія ра­ман­тыкі). Філосафы і мастакі эпохі ра­мантызму падкрэслівалі, што мас­тац­тва валодае велізарнай і ў ас­но­ве сваёй станоўчай сілай уздзеяння на ду­хоўнае жыццё асобы, гра­мадства, чалавецтва. Жывапісцы, музыканты, паэ­ты бачыліся лю­дзям таго часу правадырамі, настаўнікамі, нават пра­мы­мі за­ка­на­даў­цамі гісторыі развіцця чалавецтва. Лічылася, што яны здоль­ныя іс­тотна паўплываць на працэс развіцця грамадства, на жыццё на­­ро­даў. Безумоўна, абарона і абгрунтаванне самастойнасці мастацтва скла­­лі велізарную заслугу рамантыкаў перад гэтай важнай галіной куль­ту­ры і творчай дзейнасці людзей. Разам з тым філосафы і мас­та­кі ра­ман­тыч­най арыентацыі часам перабольшвалі магчымасці і гра­мадскую ро­лю мастацкай дзейнасці, ставячы мастацтва над ін­шы­мі формамі куль­ту­ры, грамадскай думкі і свядомасці. Яны нават ад­даліся летуценням на­конт усталявання мастакамі раю на зямлі, дэк­ларуючы свайго роду уто­пію — міф аб усемагутнасці мастацтва і яго поўным прыярытэце і пе­ра­ва­зе над іншымі формамі культуры, над жыццём у цэлым. Гэты міф ака­заў­ся жывучым. Ён працягваў існа­ваць і ў паслярамантычныя эпохі, у пры­ватнасці, у сімвалісцкай эстэ­тыцы. Абарона самастойнасці мас­тац­тва, як бачна, не­ад­на­ра­зо­ва абарочвалася яго аднабаковай апалогіяй, ча­сам нават агрэсіўнай. Іерар­хічнае ўзвышэнне мастацтва над усім, што су­пра­ваджае ча­ла­ве­чую жыццядзейнасць, абазначаецца тэрмінам «мас­тац­тва­цэнт­рызм», які так ці інакш роднасны эстэтызму — канцэпцыі, згод­на з якой эстэтычныя каштоўнасці ставяцца над усімі астатнімі.

Крытыка «мастацтвацэнтрызму» (адначасова і мастацкай твор­­часці як самакаштоўнай і непараўнальнай з ніякімі іншымі за­нят­камі чалавека і фор­мамі яго жыццядзейнасці) прысутнічае ўжо ў ра­мантычнай эс­тэ­ты­цы (Шэлінг, Вакенродэр, Жукоўскі і інш.). У ХХ ст. думкі-перасцярогі на­конт залішняй апалогіі мастацтва і мас­тац­кай дзейнасці, іх быццам бы над­звычайнага месца ў жыцці асо­бы і ўсяго грамадства выказвалі Л. Тал­стой, М. Цвятаева, А. Камю, В. Астаф’еў і многія іншыя мастакі.

Мастацтву (пры ўсім тым, што яго значэнне для чалавецтва з’яў­ля­ец­ца важным і унікальным) не патрабуецца іерархічнае ўзвы­шэн­не над ін­шымі формамі чалавечай жыццядзейнасці. Яно зна­хо­дзіц­ца ў шэрагу раў­напраўных галін (навукі, філасофіі, маралі, па­лі­ты­кі, асабістых зно­сін, навыкаў працоўнай дзейнасці і г. д.), зай­маю­чы там сваё адпаведнае мес­ца. Пры гэтым усе названыя галіны па­між сабой узаемазвязаны, у іх ёсць зоны сыходжанняў і ўзае­ма­ўплы­ваў. Для мастацкай творчасці з’яў­ля­­ецца надта нязручнай і зу­сім непатрэбнай устаноўка на яе аўтаномію (ло­зунг «чыстага мас­тац­тва»), на ізаляцыю ад жыццёвай рэальнасці.

Сапраўднае прызначэнне мастацкай твор­час­ці — даць чалавеку маг­чы­масць востра адчуць і напружана пе­ра­жыць асабістую свабоду і ад­на­ча­сова — сваю прыналежнасць быц­цю як цэламу, сваё адзінства са све­там і яго каштоўнасцямі, ста­лы­мі і вечнымі.