Мнагазначнасць, аманімія, сінанімія, варыянтнасць, антанімія ў дакладных навуках.

У матэрыялах Першай нацыянальнай канферэнцыі 1995 года, прысвечанай праблемам беларускай навуковай тэрміналогіі, многімі даследчыкамі адзначалася, што сучасны стан матэматычнай тэрміналогіі школьных падручнікаў і іншых выданняў не з’яўляецца вынікам эвалюцыйнага развіцця, а навязаны беларускай мове штучна перакладчыкамі рускамоўных падручнікаў. Здабыткі матэматычнай тэрміналогіі, распрацаванай у 1922–1927 гадах, яе беларуская адметнасць былі выцеснены калькамі з рускай мовы. Матэматычная тэрміналогія, па сутнасці, распалася на дзве групы: 1) тэрміны, утвораныя пераважна калькаваннем і запазычаннем навуковых тэрмінаў з рускай мовы; 2) уласна беларускія тэрміналагічныя адзінкі. Часам з імі выкарыстоўваюцца запазычанні і калькі інтэрнацыянальных тэрмінаў.

Тэрмінам першай групы надавалася пэўнае фонамарфалагічнае аблічча, адпаведнае асаблівасцям беларускай мовы. Такія адзінкі шырока прадстаўлены ў школьных падручніках: прэдзел, адымаемае, ураўненне, член, узрастаючая і інш. Праз рускую мову ўводзіліся запазычаныя словы – нуль, мільён, мільярд, цыфра, працэнт і інш. Тэрміналагічная лексіка другой групы зафіксавана ў «Русско-белорусском математическом словаре» (под общ. ред. Я.В. Радыно. – Мінск, 1993) і “Тэрміналагічным слоўніку па вышэйшай матэматыцы для ВНУ” (Сухая Т., Еўдакімава Р., Траццякевіч В., Гузень Н. – Мінск, 1993). У іх выкарыстоўваюцца ўласнабеларускія словы – астача, бок, велічыня, вышыня, даўжыня, дуга, кірунак, лік, а таксама падаюцца як варыянты класічныя тэрміны (грэка-лацінскага паходжання): вызначнік – дэтэрмінант, мнагасклад – паліном, перастаўляльнасць – камутатыўнасць, тэорыя набліжанняў – тэорыя апраксімацыі і інш. Актыўнае выкарыстанне тэрміналагічных адзінак класічнага паходжання вельмі характэрна для матэматычнай тэрміналогіі, паколькі апошняя імкнецца да міжнароднай стандартызацыі.

Спецыяльная лексіка, як нам вядома, падпадае пад уплыў усіх тых лексіка-семантычных працэсаў, якія характэрны літаратурнай мове ў цэлым. Ёй уласцівы мнагазначнасць, аманімія, сінанімія, варыянтнасць, антанімія. Аднак усе гэтыя працэсы маюць свае асаблівасці, яны працякаюць у тых межах, якія не парушаюць семантычнай пэўнасці тэрміна.

Некаторыя тэрміны развіваюць мнагазначнасць толькі ў межах сваіх тэрмінасістэм. Напрыклад, слова генератар мае два значэнні: 1) машына для пераўтварэння механічнай энергіі ў электрычную (электрычны генератар); 2) прылада ці спецыяльная канструкцыя для ўзаемнага пераўтварэння розных відаў энергіі (квантавы генератар) (Болсун А.І., Рапановіч А.Н. Слоўнік фізічных і астранамічных тэрмінаў. – Мінск, 1979. – С. 34).

У радзе назваў развіваецца міжгаліновая мнагазначнасць. Параўнаем, напрыклад, значэнне тэрміна аналіз у розных галінах навукі. У філасофіі аналіз – спосаб (прыём) навуковага пазнання праз мысленне ці рэальнае расчляненне аб’екта (прадмета, з’явы, працэсу) на часткі і асэнсаванне іх узаемасувязі. Аналіз хімічны – сукупнасць метадаў навуковага даследавання, заснаваных на выкарыстанні хімічных рэакцый; расшыфроўка структуры і саставу хімічных злучэнняў ці рэчываў арганічнай або неарганічнай прыроды, колькаснага і якаснага іх вызначэння. Аналіз матэматычны – сукупнасць раздзелаў матэматыкі, якія даследуюць функцыі метадамі бесканечна малых. Аналіз гаспадарчай дзейнасці – сістэма комплекснага даследавання прычынна-выніковых сувязяў у дзейнасці суб’ектаў гаспадарання з мэтай выяўлення рэзерваў павышэння эфектыўнасці гэтай дзейнасці і выпрацоўкі аптымальных кіраўніцкіх рашэнняў (Беларуская энцыклапедыя: у 18 т. – Т. 1. – Мінск, 1996. – С. 333). У фізіцы аналіз гука – вызначэнне частотных састаўляючых спектра складанага гука: музычных інструментаў, голасу, шумоў і пад. (Физический энциклопедический словарь. – М., 1960. – С. 58). У педагогіцы аналіз урока – разбор і ацэнка вучэбных заняткаў у цэлым і асобных іх бакоў, адзін з відаў метадычнай працы ў школе (Педагогическая энциклопедия. – М., 1964. – С. 78). Тэхнічны аналіз – вызначэнне вільготнасці, зольнасці, выхаду лятучых, серы, цеплаты згарання (Большая Советская Энциклопедия: у 30 т. – Т. 1. – М., 1970. – С. 155).

На міжгаліновым узроўні ў тэрміналагічнай лексіцы дакладных навук прадстаўлена і аманімія. Параўнаем значэнні слова куб: 1) ‘геаметрычнае цела – правільны шасціграннік, усе грані якога квадраты’; ‘здабытак ад множання якога-небудзь ліку самога на сябе два разы; трэцяя ступень ліку’; 2) ‘пасудзіна цыліндрычнай формы для перагонкі або кіпячэння вадкасці; тытан’ (Тлумачальны слоўнік беларускай мовы: у 5 т. – Т. 2. – Мінск, 1978. – С. 748).

Тэрміны-сінонімы дакладных навук не маюць ні сэнсавых адценняў значэння, ні стылістычных адрозненняў, і гэта дае падставу называць іх абсалютнымі сінонімамі, ці дублетамі. У Беларускай энцыклапедыі падаецца: Стажары, тое, што Плеяды (Беларуская энцыклапедыя: у 18 т. – Т. 15. – Мінск, 2002. – С. 128). Плеяды (грэч. Pleiades), С т а ж а р ы, рассеянае зорнае скопішча ў сузор’і Цяльца. Каля 300–500 зорак блакітнага колеру знаходзяцца ўнутры сферы дыяметрам каля 30 светлавых гадоў; простым вокам відаць 6 зорак, самая яркая – Альцыёна. Зоркі знаходзяцца ў блакітнаватай газа-пылавой адбівальнай туманнасці, у якой яны ўтварыліся (узрост Плеядаў каля 50 млн. гадоў). На небе Плеяды маюць вуглавы памер каля 1,8º. Сярэдняя адлегласць ад Сонца 407 светлавых гадоў (Беларуская энцыклапедыя: у 18-ці тамах. – Т. 12. – Мінск, 2001. – С. 426). Аналагічна падаюцца і наступныя сінанімічныя пары: астэроіды – малыя планеты, дыстыляцыя – перагонка, квазізоркі – квазары, счапленне – кагезія, сублімацыя – узгонка і інш.

Сярод матэматычных тэрмінаў сустракаюцца і варыянты адных і тых жа тэрмінаў. Вылучаюцца фанетычныя (жэнератрыса – генератрыса, лагарытм – лагарыфм), словаўтваральныя (адыманне – адніманне, дзеліва – дзялімае, астача – астатак), сінтаксічныя (найбольшы агульны дзельнік – НАД, электронная вылічальная машына – ЭВМ) і іншыя варыянты.

У антанімічныя адносіны часцей за ўсё ўступаюць залежныя кампаненты тэрмінаў-словазлучэнняў (тыпу напрамак дадатны – напрамак адмоўны), якія ў антанімічнай пары выражаюць супрацьлеглыя па пэўнай якасці прыметы паняцця.

Працэсы мнагазначнасці, аманіміі, сінаніміі, варыянтнасці, антаніміі, якія існуюць сярод тэрміналагічных адзінак, абцяжарваюць узаемаразуменне паміж спецыялістамі розных галін ведаў, выклікаюць пэўныя цяжкасці ў тэарэтычным і практычным плане. І, як піша Л.А. Антанюк, “абсалютна ўпарадкаваная і адназначная тэрміналогія з’яўляецца толькі ідэальным станам тэрмінасістэмы, да максімальна магчымай ступені дасягнення якога пастаянна павінны імкнуцца тэрмінолагі і спецыялісты пэўных галін ведаў”.